Frank en Marianne van der Vecht al 36 jaar clublid
“Wij hebben hier alles meegemaakt: van houten barak tot riant clubhuis”
“Moet dat nu? Een uitgebreid interview met ons beiden?” Aldus de eerste reactie van het sportieve echtpaar uit Hillegom in de serie Kettingvraag. Jawel dat moet want als je samen al 36 jaar lief en leed privé en golfend hebt doorgemaakt dan is er best het nodige over te vertellen. Dus een uurtje aan tafel met Frank (hcp 17) en Marianne (hcp 28) met de rugnummers 81 en 82, destijds geregistreerd in de administratie van de Haarlemmermeersche Golfclub.
“Onze kennismaking met de golfsport dateert van 1977 toen we in de Meon Valley Golf & Country Club logeerden in Zuid Engeland en daar op zoek moesten naar een huis omdat IBM mij voor drie jaar uitzond,” begint Frank, die als hockeyer een aardige bal kon slaan en op deze fraaie Engelse golfclub dacht om in zijn schaarse vrije tijd allereerst vanaf een kunststof matje meteen maar een golfballetje ging slaan. Frank: “Dat viel me eerlijk gezegd flink tegen en de aanwezige Pro wilde nog best mijn geforceerde hockeyslagbeweging corrigeren maar dat was best pittig. Dus stopte ik met lessen en na drie jaar terug in Nederland ben ik samen met Marianne lessen gaan nemen op Spaarnwoude.”
Peuter van net één jaar
Maar wie zou denken dat Marianne in Engeland wel alle tijd had om er heerlijk te gaan lessen en golfen vergist ze zondermeer: “Nee joh, dat ging niet want als jonge moeder met een kindje van pas één jaar had ik het er razend druk. Dus net als Frank ben ik pas later op Spaarnwoude gaan lessen en hebben we er in de beginjaren heerlijk gegolfd,” blikt Marianne terug. Het jonge stel had nog best langer in Engeland willen blijven maar dat wilde IBM niet faciliteren dus verhuisden beiden weer naar hun huis in Hillegom. In het Haarlems Dagblad lazen ze dat ene Flip Fluitman in Cruquius een golfclub wilde starten en dus hebben zij zich meteen als lid ingeschreven. “Zo hebben wij de start en de verdere ontwikkelingen binnen de club van nabij meegemaakt inclusief de uitbreiding van het aantal holes tot aan het moment van vandaag,” aldus het tweetal.
Geen ‘vechtparengolf’
Beiden zijn gedurende de volgende jaren in vriendengolfgroepjes terecht gekomen naast het hockeyen van Frank en het competitietennis van Marianne. “Maar in de beginperiode hebben wij ook vaak samen gespeeld hoor, ook tijdens de echtparengolfwedstrijden, die voor ons beslist geen ‘vechtparengolf’ betekenden,” bekent Marianne: “Wij hebben zelfs nog een trofee thuis staan toen we een keer de tweede plaats veroverden. En daarnaast zijn we nog steeds ook gelukkig getrouwd. Dus wat wil een mens nog meer.”
Frank heeft zeer goede herinneringen aan het golfgroepje met twaalf IBM-collega’s dat zo’n vijfentwintig jaar met grote regelmaat speelde op diverse golfbanen binnen een straal van 500 kilometer vanaf Amsterdam: “Een prachtige tijd. Binnen IBM was trouwens een heuse eigen golfvereniging met een bloeiende bedrijfscompetitie.”
HGC door de jaren heen
Als je net zoals Frank en Marianne zoveel jaren lid bent, heb je niet alleen de faciliteiten binnen de club zien veranderen maar daar ook een mening over. “Je zag vooral in de personele sfeer veel veranderen. Wisselende bestuurders, die ieder op eigen wijze weliswaar het beste met de club voorhadden maar toch niet altijd even goed acteerden. Daarnaast de vele vrijwilligers die als marshals of in allerlei commissies hun best doen. Verder een sterk groeiend ledental met een tijdlang wachtlijsten, verschillende pro’s die kwamen en gingen met als rots in de branding Wouter Voskamp. Maar ook personeelsmutaties in de horecaleiding, keukenbezetting en bedienend personeel. Kortom: wij hebben heel wat veranderingen meegemaakt.”
Een extra compliment willen beiden graag geven aan de huidige caddiemasters: “Ja, die verdienen echt een welverdiende waardering. Zij zijn de gastvrouwen van onze vereniging, zeker ook richting greenfeespelers. Dat is in het verleden wel eens anders geweest toen er op golfreviews stond vermeld dat onze HGC de meest onvriendelijke en ongastvrije vereniging van het land was.” Dat is verleden tijd gelukkig. Ook een pluim voor degenen die de baan onderhouden. De kwaliteit doet echt niet onder voor diverse fraaie golflocaties in de regio.”
Ergernis over starttijdregeling
Toch zit een beetje venijn in de bekende staart. Frank: “Weet je, er zijn inmiddels zoveel groepen, groepjes en commissies die met allerlei privileges lijkt het wel grip op de starttijden hebben. Je kunt gewoon niet eens meer spontaan reserveren. Kijk maar eens op de Wedstrijdkalender. Er zijn maanden bij dat maar liefst 30 van dit soort starttijden worden gereserveerd. Er is elke dag van de maand wel wat. Voor recreatieve spelers, die niet in groeps- of wedstrijdverband een rondje willen lopen, is het een heel gedoe een starttijd te boeken. Ik heb er dit jaar een paar mails aan het bestuur aan besteed maar het spijtige is dat je gewoon geen antwoord krijgt. Dat vind ik niet correct. Ach, je kunt dan het maandelijkse ‘inloopbestuursuurtje’ op vrijdag bezoeken maar dat werkt niet voor mij (andere verplichtingen). (Note: Naar aanleiding van het bovenstaande nodigt het bestuur Frank uit voor een gesprek). Voor de rest zijn Marianne en ik blij om hier lid te zijn en we hopen nog vele jaren in gezondheid van alle faciliteiten gebruik te maken, zeker ook na de komende nieuwbouw.”
Aan Scott Anderson, komend uit de USA, al 20 jaar wonend in Nederland en lid van onze club wil ik de volgende vragen stellen:
- Wat is je golfhistorie?
- Zakelijke en privé achtergrond?
- Hoe ben je in contact gekomen met onze club?
- Wat is je indruk van ons clubleven? Anders dan in de USA?
- Ben je geintegreerd in de club? Neem je deel aan club-events? Speel je in eigen groepjes?
Anekdote
Ken je die anekdote over iemand die een ronde liep met een bekende politicus? Hij zag dat de politicus veel minder slagen noteerde dan deze werkelijk had gehad. Na 8 slagen op een par 3 schreef hij een 2... en riep blij: “wat gaaf, een birdie”. Op de vraag waarom hij die andere zes slagen niet had geteld reageerde de politicus met een brede grijns: “Ik hoef toch alleen mijn slagen te tellen? Die andere waren misslagen en die tel ik dus niet mee.”
Ik zou dit voorbeeld niet graag volgen in een wedstrijd. Maar als in het winterseizoen de baan niet qualifying is, en scores sowieso niet tellen, is het wel leuk om eens een keer wat anders te doen. Bijvoorbeeld alleen de goede slagen te tellen. Maar bedenk wel dat het doel dan is om zoveel mogelijk slagen te noteren. Want als je na zo'n NQ Funronde erg weinig slagen hebt genoteerd, is het wellicht een goed idee om toch maar weer eens te gaan oefenen op de driving range. Of een paar lesjes te nemen.
Daar is niks mis mee. En het wordt zelfs extra leuk als je bedenkt dat we na jaren eindelijk weer lekker, warm en knus, kunnen nagenieten in het restaurant. Die Corona Koek en Zopie zullen we niet missen, toch?
Fijne feestdagen.