En wat dacht je van: “Maar je schouders stonden ook stil…” Of: “Je moet meer met je heupen doen”. Zoals gezegd, dat doen we dus bij de SECO-ers niet meer, die aanwijzingen bedoel ik, want we hebben bijna allemaal een eigen swing ontwikkeld die goed bij ons past. De een mét en de ander zonder extra draaipartijen erbij.

Hoe dan ook, wij van de SECO hebben in de afgelopen coronatijd ook nuttige dingen gedaan. Alle SECO-prijzen en -bokalen hebben we eens goed onder handen genomen. En dat zijn er heel wat. Het moet al heel gek zijn als je als SECO-speler niet ergens op een voetstuk van een van onze prijzen staat. Zo hebben we de Strokeplay Trofee, de beker van het Wintertoernooi, de Lentebokaal, de Senioren Matchplay Bokaal, de Matchplay, de Herfsttrofee, drie Uitwisselingsbekers en verder nog de Golfer van het jaar (dat zal wel de sénior golfer van het jaar zijn…). Daarnaast is er ook nog het Birdyklassement. Alles is afgestoft, opgewreven en zo nodig gerestaureerd. Dat laatste was nodig voor onze mascotte, Jules de Uil want die had een gebroken neus. Zo kun je als mascotte niet tevoorschijn komen, vooral nu we kortgeleden met hem op stap zijn gegaan naar Golfclub Princenbosch. De heren senioren hadden behoefte er eens gezellig met z’n allen op uit te gaan. Het is fijn om eens op een andere baan te spelen waar de afslagen nog bepaalde verrassingen met zich kunnen meebrengen. Dat houdt je geest soepel en nieuwsgierig, wat weer zijn positieve uitstraling heeft op de rest van de dag. Daarom zijn we ook blijven eten en waren dus laat thuis. En onze uil Jules waakte over ons optreden, sportief en sociaal. Ik krijg het gevoel dat we daarvan een gewoonte gaan maken, zo aangenaam hebben we ons uitje ervaren.