Zo bezien heb je op onze club dus de keus uit een een serieus potje golf op een uitdagend wedstrijdparcours of spelen in een soort veilig golfreservaat voor recreatieve golfers, waar andere wetten gelden. Er is daar tijd voor een praatje op de tee, er worden ballen geteld bij het water (en gejammerd als er weer eentje gaat zwemmen), en de grootste adrenalinekick komt van een putt van anderhalve meter die bijna zat.

Behalve levensgenieters tref je daar ook vaak de oude rotten die de ziel van de club vormen. Ze kennen elk paaltje, elke molshoop en elke vrijwilliger bij voornaam. Ze spelen niet snel, maar ze spelen wel. Altijd. Windkracht 6? “Ach jongen, dit is niks vergeleken met ’79.” Hittegolf? “Doe maar een extra flesje Spa Rood.” Golfen met hen is alsof je in een geschiedenisboek stapt, maar dan met veel bogeys.

Laatst vroeg een jonge speler zich hardop af: “Waarom zie je zo weinig recreatieve golfers op Leeghwater-Lynden? De reactie van een senior-lid: “Omdat daar veel te weinig bankjes staan waarop je even kunt uitpuffen, als gehaaste spelers in je nek gaan hijgen en je hen wilt doorlaten.

Maar eerlijk is eerlijk: het maakt niet uit op welke lus je speelt, met welke generatie of met hoeveel hulpmiddelen. Golf is uiteindelijk een spel dat ons allemaal verbindt. We slaan, we missen, we mopperen, we lachen… en uiteindelijk eindigen we allemaal in het clubhuis met een drankje.

En bedenk: de jeugd heeft de toekomst, maar de oudjes hebben de tijd.